Przyjdź ubrany w stare ubrania.
Powiedziano mi, że wodowanie bez siatki i nakładanie woskowanego betonu jest ryzykowne. Postanowiłem więc wziąć udział w jednodniowym szkoleniu z tej delikatnej techniki w Matières par Marius Aurenti, w 11. dzielnicy Paryża. Dobrze mnie wzięło, bo rzeczywiście nie jest w zasięgu żadnego neofity.Przed moim treningiem w betonie woskowanym
Znana ze wszystkich efektów materialnych firma Marius Aurenti otworzyła niedawno showroom przy rue Trousseau, w 11. dzielnicy Paryża, w którym odbywa się również szkolenie. Więc tutaj jestem zapisany na szkolenie z woskowanego betonu. Radzę przyjść ubranym w stare ubrania. Nie wahaj się też przynieść starej bluzki z długim rękawem, wiara początkującego!Mój przyjazd na szkolenie
Mała kawa powitalna z naszą uroczą trenerką Emmą i czterema innymi praktykantami. Dowiaduję się, że w każdym szkoleniu jest nie więcej niż pięciu lub sześciu kursantów. Ponieważ kursy odbywają się w małej piwnicy salonu, przestrzeń jest ograniczona. A trener ma tym więcej czasu dla każdego trenującego, że jest ich niewielu. Oto jestem w towarzystwie dwóch bretońskich malarzy i dekoratorów, emerytowanej majsterkowicza i projektantki obiektów, która chce dodać sznurek do swojego łuku. No dobra, jestem mniej manualny niż oni, ale jestem zmotywowany!Rozpoczyna się szkolenie z betonu woskowanego
Prezentacja sprzętu, narzędzi, podpór, materiału… szkolenie rozpoczyna się od części teoretycznej. Beton woskowany, zwany w Marius Aurenti „drobną gładką zaprawą”, jest ćwiczony za pomocą odpowiednich narzędzi (nóż amerykański 12 cm, tynk ze stali nierdzewnej, mikser, wiadro, papierowa gąbka maskująca, szmatka, szczotka, szlifierka mimośrodowa, rękawice, maska i plandeka) i właściwymi gestami. Emma pokazuje nam również, jak mieszać cement z żywicą i w jakich proporcjach. Aby uzyskać materiał o odpowiedniej konsystencji, konieczne jest dokładne przestrzeganie dawek. Teraz to zależy od nas.Nakładanie betonu woskowanego na ścianę
Każdy praktykant wybiera swój kolor woskowanego betonu i miesza go. Robimy tylko niewielką dawkę, więc mieszamy ręcznie, szczególnie bez pozostawiania grudek. Przed nami tablica przymocowana do ściany, którą oprawiamy papierem samoprzylepnym. I zaczynamy! Materiał pobierany jest z wiadra za pomocą noża amerykańskiego, który umieszczany jest na kielni ze stali nierdzewnej. Materiał nakłada się na płytę szerokim i pewnym ruchem, do grubości 1,5 mm. Nie jest to oczywiste. Beton robi dziury. Próbuję je wypełnić, ale potem odrywam część tego, co zrobiłem dalej. Spada na moje dżinsy i buty, które trzeba szybko wyczyścić, aby nie pozostały trwale poplamione. Emma interweniuje i pokazuje mi gest. To denerwujące: wygląda to tak łatwo, kiedy to ona to robi! Następnie po nałożeniu materiału należy go „obkuć”, to znaczy wyprasować tynk mocno dociskając, aby maksymalnie zablokować pory i nadać woskowany wygląd (stąd nazwa techniki). Od razu wygląd się zmienia i bardzo mi się to podoba. Staram się, ale nie idę szybko. Dwaj malarze-dekoratorzy skończyli już zakrywać swoje deski, do których jestem ledwie w połowie.